Herken je dat? Het evenement is al toegezegd en ‘gaat toch gewoon door’, maar voordat dat gebeurt moet jij nog wel even een veiligheidsadvies geven. Of de infrastructuur ligt er al, het grootste gedeelte van het stadspark is al aangebouwd en er zijn nog voldoende nieuwe ideeën en toepassingen. En dan wordt nu pas aan jou gevraagd of je ‘nog even’ naar de veiligheid kan kijken. Het voelt als mosterd na de maaltijd. Je beseft dat je nu lang zoveel niet meer kan betekenen en je weet dat men eigenlijk niet zit te wachten op jouw advies. Je voelt je de nee-zegger en de spelbreker van het creatieve ondernemersspel.

door Mirte Faber

Een vergunningverleningsproces is een ingewikkeld proces. Vaak wordt gefocust op wat fout gaat tijdens een vergunningverleningsproces of hoe het er níet uit moet zien. Maar hoe ziet een goede samenwerking tijdens een vergunningverleningsproces er nou wél uit? Wat is nodig voor een effectief vergunningverleningsproces?

Indekken is de term die ik vaak hoor als ik spreek met professionals in de evenementenveiligheid. Er wordt dan vaak minder blij gekeken als deze term valt. De mondhoeken trekken naar beneden, pretlichtjes verdwijnen uit de ogen en de schouders gaan hangen. Wanneer deze term regelmatig valt of als er vaak over nagedacht wordt, spelen vaak meerdere zaken. Men is bijvoorbeeld niet blij met de organisatie, de beslissingen van leidinggevenden of met het multidisciplinaire team. Het gevolg is dan dat de professional zichzelf en/of het bestuur zoveel mogelijk gaat indekken voor het geval dat het toch misgaat. Wanneer je bezig bent met indekken, ben je continu de vraag aan het beantwoorden: ‘Wie krijgt de schuld als het misgaat? Kan ik of kunnen wij aantonen dat het niet aan mij of aan ons ligt?’